Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947, και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυό πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: Αρμονίη κόσμου παλίντροπος... Ζακ Λακαριέρ, «Το Ελληνικό Καλοκαίρι»
«Όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία έχουν σκάνδαλα,» είπε. «Όπως επίσης κάθε μεγάλο ξενοδοχείο έχει και από ένα φάντασμα. Γιατί? Τι στην ευχή, τόσοι άνθρωποι περνούν από κει. Μερικές φορές ένας από αυτούς πεθαίνει στο δωμάτιό του, παθαίνει καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό επεισόδιο ή κάτι άλλο. Τα ξενοδοχεία είναι χώροι προληπτικοί. Δεν έχουν δέκατο τρίτο όροφο ή δωμάτιο αριθμό δεκατρία, δεν έχουν καθρέφτες πίσω από τις πόρτες, τέτοια πράγματα… – Stephen King, Η Λάμψη
Εξάλλου, ο άνθρωπος είχε πια τα πιο φιλειρηνικά αισθήματα. Ξεδίπλωσε το στράτσο, τράβηξε δυο χταποδάκια που ήταν μέσα, τα καμάρωσε κι εδήλωσε πως είχε κάθε δικαίωμα να τα μαγειρέψει και να τα φάει ποτίζοντάς τα με μπόλικον κράσο, ένεκα που το χταπόδι χωρίς ένα πρώτο κρασί δε μαγειρεύεται, και δίχως ένα δεύτερο δε χωνεύεται. Άρχισε, λοιπόν, μεγάλες συνεννοήσεις με το μαγαζάτορα, να του ψήσει τα χταπόδια, να τα φάει εδώ που βρίσκεται, δηλαδή να τα φάνε παρέα, ένεκα που η μοναξιά κι αυτός δεν συνταιριάζουν, ανέκαθεν ντερμπεντέρης άνθρωπος ήταν… Μ. Καραγάτσης, Τα χταποδάκια
