In Benin, the birthplace of Vodun, I participated in a White Voodoo cleansing ritual, a practice rooted in healing and spiritual balance. The healer, dressed in traditional garments, guided me through the ceremony with a calm focus.
Στο Μπενίν, την πατρίδα του Βουντού, συμμετείχα σε μια τελετή καθαρμού Λευκού Βουντού, μια πρακτική βαθιά ριζωμένη στην ίαση και την πνευματική ισορροπία. Η θεραπεύτρια, ντυμένη με ένα παρεό και στολισμένη με χάντρες, με καθοδήγησε μέσα από το τελετουργικό .
Using a mix of fresh herbs and flowers she had picked herself, she performed a series of deliberate gestures, occasionally chanting softly. The scent of the herbs filled the air, and the quiet rhythm of the ritual created a sense of stillness.
Χρησιμοποιώντας ένα μείγμα από φρέσκα βότανα και λουλούδια που είχε μαζέψει η ίδια, εκτέλεσε μια σειρά από προσεκτικές κινήσεις, ψιθυρίζοντας περιστασιακά αρχαίες προσευχές. Η μυρωδιά των βοτάνων γέμισε τον αέρα και ο ήρεμος ρυθμός της τελετής δημιούργησε μια αίσθηση γαλήνης.


After the ceremony, I felt… different. There was a lightness, a shift in my state of mind that I couldn’t quite explain. Was it the ritual itself? Or just the effect of believing in the process? I’m not entirely sure.
Μετά το τέλος της τελετής, ένιωσα… διαφορετικά. Υπήρχε μια ελαφρότητα, μια ανεξήγητη αλλαγή στη διάθεσή μου. Σαν κάποιος να με είχε απαλλάξει από ένα φυσικό βάρος. Ήταν η ίδια η τελετή; Ή απλώς η δύναμη της πίστης στη διαδικασία; Ποιος ξέρει… αλλά και τι σημασία έχει τελικά.


But for a brief moment, in that quiet space filled with the earthy scent of herbs and the flicker of candlelight, I felt something change. Whether spiritual or psychological, the experience left a mark—and perhaps that’s the point.
Αλλά για μια σύντομη στιγμή, σε εκείνον τον ήσυχο χώρο γεμάτο με τη γήινη μυρωδιά και το τρεμόπαιγμα των κεριών, κάτι άλλαξε. Και έμεινα να χαμογελώ, με τις ξύλινες κούκλες αγκαλιά.